Сягоньня, быццам збан,
выпальваецца ў печы
наш горад... Сьпеката – аж бела уваччу.
Маўляў кісель, трымціць паветра, брукі, плечы
замлелых камяніц...
а я так піць хачу.
Няварта, запраўды:
ледзь, ледзь пасьпееш выпіць,
а смага зноў шчыпае і пячэ.
Чуваць вакол адно –
ўсе сварацца на ліпень,
у сонца аніхто ня ўскідвае вачэй.
А ў нас цяпер жыты хінуць калосьсе,
дзічкі
на ўзьмежках церпкі плод залоцяць,
у быльлі
палуднічкі гудуць,
а вецер твар казыча,
і сонца п’юць усе, і людзі і палі.
Спрабую ж піць яго і тут,
гарачым сокам
нальюся ўся,
каб цешыцца і зь ліп,
і з крыку кагарак над сіняю затокай,
скуль адплываюць у далечы караблі.
1950–1952
|
|
